Na początku października w Berlinie odbyło się Zgromadzenie Ogólne Światowego Stowarzyszenia Lekarzy (WMA – World Medical Association), które przy tej okazji podtrzymało swoje stanowisko ws. eutanazji zawarte w deklaracji dotyczącej opieki medycznej u schyłku życia.
WMA podkreśla w preambule dokumentu, że „koniec życia musi zostać uznany i uszanowany jako ważna część życia człowieka”. Zaznacza również, że z jednej strony dzięki postępowi, jaki dokonał się w naukach medycznych, lekarze mogą rozwiązywać dziś wiele problemów związanych z opieką u schyłku życia. Z drugiej jednak strony – choć nie należy umniejszać priorytetu badań dotyczących leczenia chorób – należy poświęcić więcej uwagi opracowaniu metod leczenia paliatywnego.
Stowarzyszenie podkreśliło, że stanowczo sprzeciwia się eutanazji i samobójstwom wspomaganym dokonywanym przez lekarzy. Według lekarzy zrzeszonych w WMA, etycznie odpowiednia opieka nad pacjentami u schyłku życia, powinna promować autonomię pacjenta i wspólne podejmowanie decyzji, szanować wartości jego, a także jego rodziny i bliskich.
WMA formułuje szereg zaleceń dotyczących opieki nad pacjentem u schyłku życia. Podkreśla w nich m.in. znaczenie opieki paliatywnej. Powinna ona zapewnić pacjentowi jak największy komfort życia oraz kontrolować ból przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na społeczne, psychologiczne i duchowe potrzeby pacjenta, jego rodziny i bliskich współpracowników.
„Lekarze i krajowe stowarzyszenia lekarzy powinni promować rozpowszechnianie i wymianę informacji dotyczących leczenia bólu, aby zapewnić wszystkim lekarzom zaangażowanym w opiekę u schyłku życia dostęp do wytycznych dotyczących najlepszych praktyk oraz najbardziej aktualnych dostępnych metod leczenia” – podkreślają autorzy deklaracji. Dodają również, że zespół opieki paliatywnej powinien oferować wsparcie w okresie żałoby po śmierci pacjenta.
WMA zachęca również rządy i instytucje badawcze do inwestowania dodatkowych środków w opracowywanie metod leczenia poprawiających opiekę u schyłku życia.
Stowarzyszenie zwraca uwagę na komunikację pomiędzy pacjentami a członkami zespołów medycznych i paliatywnych. Chory powinien być informowany przez lekarza o rozwoju choroby oraz o sposobach leczenia i możliwościach łagodzenia jej objawów. Istotna jest tutaj też, jak podkreślają autorzy deklaracji, opieka psychologiczna, społeczna i duchowa, dostępna zarówno dla pacjenta, jak i jego bliskich, ponieważ może im ona pomóc w radzeniu sobie z lękiem, strachem i smutkiem związanymi ze śmiercią.